Φιλελευθερισμός και σύγχρονο κυνήγι μαγισσών

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

 

Μνήμη Γ.ΚΟΚΚΙΝΙΔΗ και Γ. ΓΙΑΝΟΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Όλη η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών που χαρακτηρίζονται από βαθιές εσωτερικές αντιθέσεις δεν είναι παρά η ιστορία μιας αέναης αναζήτησης, ανακάλυψης, κατασκευής ή εφεύρεσης αποδιοπομπαίων τράγων που πυροδοτείται και καθοδηγείται από την εξουσία.  Η ύπαρξη του αποδιοπομπαίου τράγου αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση της ισχυροποίησης και της διαιώνισης της εξουσίας που την κατασκευάζει γιατί της δίνει τη δυνατότητα να  μεταμορφώνεται υβριδιακά από στοιχείο που διασπά σε στοιχείο που ενοχλεί την κοινωνία.

Η εξουσία και η αποδιοπομποίηση είναι έννοιες συνυφασμένες και η αμφισβήτηση και η εξάλειψη της μιας είναι αδύνατη χωρίς την αμφισβήτηση και την εξάλειψη της άλλης.  Η θεωρία της εξόντωσης ενός ατόμου ή μιας ομάδας αποδιοπομπαίων τράγων διαμορφώνεται από ένα σύνολο σκόπιμων μύθων όπως ότι τα άτομα ή οι ομάδες πάσχουν ή υποφέρουν από αυτή τη διαφοροποίηση, ότι είναι κατώτερα κοινωνικά και ψυχολογικά από εκείνους που δεν πάσχουν, και ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν επίγνωση της κατάστασής τους.  Έτσι η διάσπαση και η απομόνωση πραγματοποιείται.

Οι ηθικές καταδίκες και οι κοινωνικές διευθετήσεις που βασίζονται σ’ αυτές τις ιδέες συνιστούν μια ανήθικη ιδεολογία μισαλλοδοξίας.  Θα συγκρίνω την ιδέα της μαγείας και τη δίωξη των μαγισσών με την ιδέα της ψυχικής αρρώστιας και τη δίωξη των ψυχικά ασθενών.  Η ιδεολογία της ψυχικής υγείας και αρρώστιας εξυπηρετεί μία ολοφάνερη και πιεστική ηθική ανάγκη.  Εφ’ όσον η κλασσική επιταγή ορίζει ότι οι ασθενείς πρέπει να θεραπεύονται με την συγκατάθεσή τους και προς όφελός τους είναι αναγκαίο να εξηγηθούν και να δικαιωθούν οι καταστάσεις εκείνες στις οποίες τα άτομα θεραπεύονται χωρίς τη συγκατάθεσή τους και προς ζημία τους.  Η ιδέα της τρέλας εξυπηρετεί αυτή την ανάγκη.  Δίνει στους υγιείς τη δυνατότητα να συναλλάσσονται με εκείνους τους οποίους ταξινομούν ως παράφρονες με ένα τρόπο κατάλληλο για τους υγιείς.  Σ’ αυτή την ιατρική απόρριψη του Άλλου ως τρελού, αναγνωρίζουμε την αξιοσημείωτα αμετάβλητη θρησκευτική απόρριψη του Άλλου ως αιρετικού με άλλη λεκτική και τεχνική ενδυμασία.  Η καλύτερη και επιπλέον μοναδική ελπίδα του προβλήματος της ψυχικής υγείας βρίσκεται όχι στην ενδυνάμωση αλλά στην αποδυνάμωση της εξουσίας της Θεσμικής Ψυχιατρικής.

Η σύγχρονη ψυχιατρική γεννήθηκε από την τροποποίηση της στάσης απέναντι στη μαγεία, ως μία μορφή ιατρικής πειθαρχίας.  Αν και οι μάγοι δεν ήταν ψυχικά ασθενείς ωστόσο αυτό συνέβη εξαιτίας του μετασχηματισμού της θρησκευτικής ιδεολογίας σε επιστημονική με αποτέλεσμα την αντικατάσταση του θεολογικού κινήματος από ένα μαζικό – ιατρικό κίνημα και την αντικατάσταση της δίωξης των αιρετικών από την δίωξη των τρελών. Στο παρελθόν οι κοινωνίες δημιουργούσαν μάγισσες τώρα δημιουργούν ψυχικά ασθενείς.

Όπως η τυπική ευρωπαία μάγισσα του 15^ου αιώνα, έτσι και ο τυπικός ψυχασθενής στην εποχή μας είναι ένα φτωχό άτομο που έχει κατηγορηθεί ή κατηγορείται ότι δημιουργεί προβλήματα και χαρακτηρίζεται ως ψυχοπαθής παρά τη θέλησή του, φυλακίζεται παρά τη θέλησή του και βασανίζεται παρά τη θέλησή του.

Η Ιερή Εξέταση ακόμα και στην περίοδο της ακμής της δεν κέντριζε τις ευαισθησίες των περισσότερων ανθρώπων παρόλο που ο καθένας από αυτούς φρόντιζε από μόνος του να παραμείνει έξω από την αρπάγη της. Το ίδιο και η Θεσμική Ψυχιατρική. Η συμπεριφορά των ανθρώπων που διαφέρει από αυτήν των συνανθρώπων τους, είτε με το να υπολείπονται είτε με το να υπερβαίνουν τις σταθερές της ομάδας, αποτελεί ένα μυστήριο και ταυτόχρονα μια απειλή. Οι ιδέες της δαιμονοκατοχής και της τρέλας μας εξοπλίζουν με μια πρωτόγονη θεωρία για την εξήγηση αυτών των φαινόμενων από την οποία απορρέουν οι κατάλληλες μέθοδοι για τον χειρισμό τους.

Τα πιστεύω που οδήγησαν στη δίωξη των μαγισσών προϋπήρχαν του 13^ου αιώνα αλλά μόνο τον 13^ο αιώνα άρχισε να χρησιμοποιείται από την ευρωπαϊκή κοινωνία ως βάση ενός οργανωμένου κινήματος που είχε ως διακηρυγμένο σκοπό την προστασία της κοινωνίας από τον κίνδυνο και αποκρυσταλλώθηκε στην Ιερά Εξέταση. Απειλή ήταν η μάγισσα και προστάτης ο ιεροεξεταστής.

Με παρόμοιο τρόπο η ιδέα της τρέλας προϋπήρχε του 17^ου αιώνα, αλλά μόνο τον 17^ο αιώνα άρχισε να χρησιμοποιείται από την ευρωπαϊκή κοινωνία και αποκρυσταλλώθηκε στην Θεσμική Ψυχιατρική. Απειλή είναι ο παράφρονας και προστάτης ο φρενολόγος.

Το κυνήγι των μαγισσών διήρκεσε πάνω από 4 αιώνες. Το κυνήγι των ψυχικά ασθενών διαρκεί πάνω από 3 αιώνες τώρα και η δημοτικότητά του αυξάνεται συνεχώς.

Από τις αρχές του 13^ου αιώνα όλες οι κακοτυχίες, από τις καταστροφές της συγκομιδής μέχρι τις επιδημίες, φορτώνονταν στις μάγισσες και τους εβραίους και η εξόντωσή τους επιβλήθηκε ως μια κοινωνικά αποδεκτή πρακτική. Παρόλο που οι 4 αιώνες μεταξύ του 1200 και του 1600 υπήρξαν αγωνιώδεις για τους εβραίους, ήταν το ίδιο αγωνιώδεις και για τους χριστιανούς. Δε θα πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν κατηγορίες του τύπου «στυγνός δολοφόνος» και «βεβηλωτής των οσίων» που εκτόξευαν εναντίον των εβραίων, και «μαγεία» και «αίρεση» που απευθυνόταν στους χριστιανούς. Και στους μεν και στους δε εφάρμοζαν την ίδια ψυχολογία, την ίδια προβληματική, τον ίδιο τρόπο εκδίκασης, τον ίδιο τρόπο απόδειξης και τον ίδιο τρόπο βασανισμού. Οι εβραίοι που κατηγορούνταν για στυγνές δολοφονίες σέρνονταν για παλούκωμα, ενώ οι χριστιανοί που κατηγορούνταν για μαγεία καίγονταν στις πλατείες. Το Malleus Maleficarum, το «σφυρί των μαγισσών», συστήνει τους γιατρούς ως ειδικούς διαγνωστικούς και ως ειδικούς μάρτυρες στις δίκες των μαγισσών στη γνώμη των οποίων θα στηρίζονταν οι επαγγελματίες δικαστές (ιεροεξεταστές και λαϊκοί), προκειμένου να διακρίνουν τις αρρώστιες που οφείλονται σε φυσικά αίτια από τις αρρώστιες που προκαλούνται από την μαγεία.

Στο πλαίσιο του νέου πολιτιστικού κλίματος (κοσμικού και επιστημονικού) του 17^ου αιώνα, όπως και σε κάθε άλλη περίοδο, υπήρχαν άνθρωποι μειονεκτικοί ή αναποτελεσματικοί ή καθώς επίσης και σκεπτόμενοι και με έντονα κριτική διάθεση. Η συμμόρφωση ήταν και πάλι αναγκαία. Ο αντικομφορμιστής ή εκείνοι που αρνούνταν ή απέφευγαν να αποδεχτούν τις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες αναγορεύτηκαν και πάλι σε εχθρούς της κοινωνίας. Βέβαια η επιταγή που ήταν κατάλληλη για την νέα κοινωνία δεν μπορούσε να κατανοηθεί με όρους της θείας χάριτος. Για την κατανόηση της νέας κοινωνίας στη θέση των όρων της θείας χάριτος χρησιμοποιήθηκαν όροι της δημόσιας υγείας. Οι εσωτερικοί εχθροί αυτής της κοινωνίας αντιμετωπίζονταν έτσι ως τρελοί και σταδιακά εμφανίστηκε η Θεσμική Ψυχιατρική (όπως είχε εμφανιστεί νωρίτερα η Ιερά Εξέταση) για να προστατεύσει την ομάδα από την απειλή.

Στο παρελθόν το ερώτημα ήταν σε ποια κατηγορία ανήκουν οι ψυχικά ασθενείς; Οι θεσμικοί ψυχίατροι και οι άνθρωποι που παίζουν το ρόλο του διαφωτιστή της κοινής γνώμης υποστηρίζουν ότι οι ψυχικά ασθενείς ανήκουν στην κατηγορία των σχεδόν εγκληματιών επειδή είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και τους άλλους. Επιπλέον, για να υποστηρίξουν την εξουσία και τα προνόμιά τους, οι θεσμικοί ψυχίατροι συνδέουν τις έννοιες ψυχασθένεια και εγκληματικότητα και εναντιώνονται σε κάθε προσπάθεια διάκρισής τους, με τον ισχυρισμό ότι ψυχική ασθένεια και έγκλημα είναι το ίδιο και το αυτό και ότι οι ψυχικά ασθενείς είναι επικίνδυνοι μια που οι ψυχικά υγιείς δεν είναι.

Η άποψη ότι το έγκλημα είναι σύμπτωμα και προϊόν ψυχικής ασθένειας δεν είναι παρά ένα παραμύθι που οι υποστηρικτές τους ήθελαν να μας κάνουν να το πιστέψουμε. Εξάλλου η περιπλοκή της ιδέας αυτής είναι σήμερα πολύ χρήσιμη για τη Θεσμική Ψυχιατρική όπως ακριβώς η περιπλοκή της ιδέας με τη μαγεία και η σύνδεσή της με τη δηλητηρίαση ήταν πολύ χρήσιμη στην Ιερά Εξέταση.

Ο ιεροεξεταστής σώζει την ψυχή του αιρετικού και διασφαλίζει την ακεραιότητα της εκκλησίας του.  Ο ψυχίατρος επαναφέρει τον ασθενή στην ψυχική υγεία και προστατεύει την κοινωνία από ένα επικίνδυνο τρελό.  Ο ιεροεξεταστής (όπως και ο ψυχίατρος) είναι ένας επιδημιολόγος γιατί τον αφορά η επικράτηση της μαγείας, ένας γιατρός είναι ειδικός στις διαγνώσεις γιατί αυτός αποδεικνύει ποια είναι μάγισσα και ποια όχι, και τέλος ένας θεραπευτής γιατί ξορκίζει το κακό και εξασφαλίζει τη σωτηρία της ψυχής εκείνου που κατέχεται από αυτό.

Η βασική ομοιότητα μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων έγκειται στο γεγονός ότι οι κατήγοροι  δεν κάνουν ποτέ λάθος και ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει ποτέ δίκιο.  Για το θύμα, τόσο η παραδοχή όσο και η άρνηση της μαγείας και της ψυχικής ασθένειας οδηγεί πάντα στο ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα.  Εξάλλου δεν υπάρχει καμιά συμπεριφορά (ή πρόσωπο) που να μην μπορεί να διαγνωστεί εύκολα ως ανώμαλη ή άρρωστη από κάποιο ψυχίατρο.

Τώρα ας έρθουμε στα δικά μας.  Από το 15^ο αιώνα η διαδικασία της οικειοποίησης μέσω της  «επένδυσης στο σώμα»  αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην ιστορία της κλασσικής πολιτικής οικονομίας.  Η οικονομική θεωρία του Γάλλου γιατρού και φυσιοκράτη Francois Quensay διαμορφώθηκε μέσω της γνώσης, της κυκλοφορίας του αίματος, όπου ο Quensay έβλεπε την οικονομία των εμπορευμάτων αντίστοιχη με την κυκλοφορία του αίματος.  Ο Quensay μαζί με τον Smith  και Ricardo επινόησαν μια οικονομία βασισμένη στο αξίωμα ότι όλοι ζούμε ρομαντικά σ’ ένα οικογενειακό οίκο (το εθνικό κράτος) και οφείλουμε να τον αγαπάμε.

Εξ ου και ο αντιλαϊκίστικος λαϊκισμός της εθνικής σωτηρίας της Ελλάδας παράγει ένα αίσθημα εθνικής ομοθυμίας, «νέας εθνικοφροσύνης»  (Σαμαράς και Καμένος) με εθνοπρεπή διόρθωση των σχολικών βιβλίων, «Καθαροί Έλληνες του Λάος»  αλλά και αίτημα του τελευταίου για κρατική επιδότηση του όπλου με το οποίο ο ευυπόληπτος νομοταγής οικογενειάρχης θα προστατεύσει την οικογένειά του από την εγκληματικότητα των «λαθρομεταναστών».

Αυτή η επιχείρηση «σοκ και δέος»  έγινε με στρατηγική σωματικής και ηθικής πειθαρχικής τάξης:  συλογική ενοχοποίηση, μελοδραματική αισθηματολογία και συντηρητική αναδίπλωση στα δήθεν αξιακά θεμέλια όπως η οικογενειακή θαλπωρή και η εθνική οικειότητα γιατί όπως είπε και η Θάτσερ «Δεν υπάρχει κοινωνία μόνο άτομα και οικογένειες».  Πρόσφατα ο Μάκης Βορίδης μας θύμισε ότι η οικογένεια είναι το επίκεντρο κάθε φιλελεύθερης βιοπολιτικής, όταν μπλόκαρε νομοσχέδιο που θα διευκόλυνε τις διαδικασίες του διαζυγίου, με το επιχείρημα ότι ο γάμος είναι ιερός.  Εξαίρεται η οικογενειακή ψήφος και η σημασία του οικογενειακού δεσμού ως πυλώνα του εθνικού κορμού, ή στις περιπτώσεις του ρατσιστικού λόγου ως θεματοφύλακα της φυλετικής καθαρότητας.

Το εθνικό κράτος, με την συνδρομή ιδιωτικών φορέων αστυνόμευσης, αποκαθίσταται ως εθνοπατριαρχικός μηχανισμός επιτήρησης συνόρων και ρουτινοποίησης αποκλεισμών:  Έθνος, φύλο, γλώσσα, ταξική και οικονομική θέση, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, αντισιμητισμός και κάθε είδους ρατσισμός, σεξισμός και ομοφοβία.

Η κρίση ως ιστορική και πολιτισμική συνθήκη διακυβέρνησης, συνδέεται πάντα με το ερώτημα πώς να ζούμε και πώς να επιθυμούμε.

Μέσω του πειθαρχικού ιατρικού λόγου χαράσσεται μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πολιτικό σώμα που ασθενεί, πρέπει να μπει στο γύψο, δηλαδή χρειάζεται προστασία, και στα γυμνά ξένα σώματα που απειλούν την εξουσία, που πλέον όχι πια ως θάνατος που εφορμά αιφνιδίως επί της ζωής αλλά ως μόνιμος θάνατος που γλιστράει μέσα στη ζωή, την ροκανίζει συνεχώς, την περιορίζει και την εξασθενεί.

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό δόγμα ή ένα σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που θεμελιώνεται στην αγορά, την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματική ελευθερία. Δεν είναι απλώς μια ιδεολογία της αδέσμευτης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που περιορίζει την εμβέλεια της διακυβέρνησης. Είναι μια πολιτική ορθολογικότητα διακυβέρνησης που επιδιώκει μια γενικευμένη και διάχυτη κοινωνική κανονικότητα όπου θεμελιώνεται σε όλες τις διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και τις πιο μύχιες, με όρους λογικής της βελτιστοποίησης. Η κοινωνική ζωή, η ζωή των ανθρώπων και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο στόχαστρο της διακυβέρνησης. Όπως είπε και η Θάτσερ: «Τα οικονομικά είναι μέθοδος. Ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων». Η εξουσία του να χαρίζει κανείς ζωή και να αφήνει τον άλλον να πεθάνει. Η αξιοβίωτη ζωή χαρίζεται. Τα ξένα σώματα διαπομπεύονται (οροθετικές), απομονώνονται, εξοστρακίζονται, εγκλείονται και αποκλείονται, ορίζονται και εξορίζονται, ταξινομούνται και παραλείπονται. Τα σώματα πρέπει να ενστερνιστούν, να εγκλείσουν την αλήθεια του κράτους και οι άλλοι πρέπει να την αναγνωρίσουν σε αυτό.

Διαλυμένα, διασκορπισμένα, εξαρθρωμένα μέλη που δεν είναι παρά συνεκδοχές, τόσο μακριά έχουν ταξιδέψει από το σύνολο. Σώματα τραυματισμένα ή περιφρονητέα, ασθενή ή φθαρμένα, αποτελούν την αποδεικτική βάση μιας σημαντικής μαρτυρίας περί αλήθειας, των αναγκαίων πιστοποιητικών ενάντια στην εξουσία.

Η ομορφιά του ανθρώπου βρίσκεται στην καταστροφή του. Είμαι ένα όνειρο που θα ονειρευόταν τον ονειρευτή του. Κοιμήθηκα τα όνειρά μας και ονειρεύτηκα ότι κοιμόμασταν. Η ζωή μας δεν είναι παρά το τίποτα που ζητάμε ακατάπαυστα. Μια μόνη εφικτή λύση υπάρχει: να γίνω πανούκλα και να προσβάλω τους βουβώνες. Κάθε μέσο για να λησμονάει κανείς τον εαυτό του είναι καλό: αυτοκτονία, θανατική ποινή, τρέλα, ναρκωτικά, αλκοολισμός.

Αλλά θα πρέπει επίσης να καταργηθούν οι ένοπλοι, οι υποτιθέμενοι υγιείς και οι φύλακές τους.

Πέρα από όλα αυτά παραμένει η καλλιτεχνικότητα, το καλλιτεχνικό δηλαδή κίνητρο, και ο ίδιος ο καλλιτέχνης ο οποίος θα διαχωρίζεται και θα γίνεται αντιληπτός απ’ τη στάση του και μόνο.

Πέρα από όλα αυτά, η νέα γενιά δε θα αφήσει τίποτα στην τύχη κι όταν θα λέμε πόνος θα απαντάει επανάσταση.

 

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΖΩΝΤΩΝ(ΧΡΗΣΤΩΝ) ΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ

Advertisement

ΚΤΕΟ – Ανθρώπων

Για να γράψω αυτό το κείμενο πληκτρολογώ με το αριστερό μου χέρι μόνο, όπως έχω μάθει να κάνω εδώ και 5 χρόνια, όταν το δεξί σταμάτησε εντελώς να λειτουργεί εξ αιτίας της σκλήρυνσης  κατά πλάκας με την οποία  συν –κατοικώ από το 2002. Παράλληλα βέβαια και το δεξιό μου πόδι δεν υπακούει, δεν έχει καμιά δύναμη δεν λειτουργεί. Η σκλήρυνση δεν είναι εύκολος αντίπαλος, αυτό το γνωρίζουμε καλά οι πάσχοντες αλλά και οι δικοί μας άνθρωποι που αγωνίζονται καθημερινά μαζί μας. Να προσθέσω και τις ορθοκυστικές διαταραχές που επίσης προκαλούνται από την νόσο, και έχουμε το κοκτέιλ της καθημερινότητας όχι μόνο της δικής μου αλλά και πολλών άλλων ασθενών. Οι πτώσεις μέσα και έξω από το σπίτι, οι καθημερινές ενέσεις, οι φυσιοθεραπείες στο σπίτι, η διαδικασία της ατομικής υγιεινής, η αναπηρική καρέκλα, τα 5 χάπια την ημέρα, το τρέξιμο της συζύγου μου, παράλληλα με την εργασία της στο σχολείο για φάρμακα, θεωρήσεις, εγκρίσεις κλπ δίνουν μια εικόνα της καθημερινότητας αυτού που είχε την ατυχία να νοσήσει από σκλήρυνση.

Η καθημερινή ζωή εν Ελλάδι όμως είναι ακόμη σκληρότερη από τη νόσο, ιδιαίτερα όταν χρειαστεί να εμπλακείς με τα ΚΕΠΑ (Κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας), θα αφηγηθώ όσο πιο σύντομα μπορώ την εμπειρία μου: Κατέθεσα στις 13-7-2013 όλα τα δικαιολογητικά που απαιτούνταν (ιατρική γνωμάτευση από κρατικό νοσοκομείο με περιγραφή της παρούσας κατάστασης και το ιστορικό της νόσου, μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, εξουσιοδότηση στην σύζυγο μου θεωρημένη παρακαλώ για το γνήσιο της υπογραφής μου). Με κάλεσαν να περάσω στις 25-2-2014 (και μην πει κανένας για την απεργία των γιατρών γιατί οι καθυστερήσεις υπήρχαν και πριν την απεργία), με τη βοήθεια της συζύγου μου και ενός φίλου για να σπρώχνει την αναπηρική καρέκλα φθάσαμε με ταξί στην πλατεία Αριστοτέλους (δεν θα μπορούσε άραγε η επιτροπή να λειτουργεί κάπου αλλού; αντί για το κέντρο της πόλης;  πχ σε ένα νοσοκομείο με πιο εύκολη πρόσβαση, πιο ευρύχωρα ασανσέρ, στο συγκεκριμένο κτίριο με τα βίας χωρούσε η αναπηρική καρέκλα στο ασανσέρ αλλά όχι και ο συνοδός.) Αναμονή στο δεύτερο όροφο περίπου 3 ώρες, οι υπάλληλοι του ΕΟΠΥΥ σε κατάσταση πανικού, άνθρωποι μόνοι με προβλήματα όρασης να προσπαθούν να βρουν το όνομά τους στις καταστάσεις έξω τις πόρτες (δεν θα μπορούσαν άραγε να έχουν μεγαλύτερα γράμματα;) άλλοι να παρακαλούν για μια αναπηρική καρέκλα κι αυτή να μην βρίσκεται πουθενά. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά μου βρεθήκαμε μπροστά σε 3 γιατρούς υποθέτω νευρολόγους, οι 2 κοιτούσαν τα χαρτιά μήπως και λείπει κάτι, ο τρίτος με ένα σφυράκι στο χέρι κτύπησε το εσωτερικό του αγκώνα στο δεξιό μου χέρι (αυτό που δεν λειτουργεί)  και επίσης το δεξιό γόνατό μου, μου είπε να σφίξω τη δεξιά γροθιά, του απάντησα πως τα δάκτυλα μου δεν λυγίζουν ούτε και ανοίγουν, βρίσκονται σε μια μόνιμη θέση αγκυλωμένα ούτε ανοικτά ούτε κλειστά, μισάνοιχτα ή μισόκλειστα, οι ομοιοπαθείς θα με καταλάβουν. Μετά από περίπου 6 λεπτά μας είπαν πως τελειώσαμε λέγοντας σε 15 μέρες να πάμε να πάρουμε την απόφαση. Φεύγοντας αναρωτιόμουν αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κλινική εμπειρία από την εποχή που έκαναν ειδικότητα ή γνωρίσουν μόνο να συνταγογραφούν;

Στις 6-3-2014 πήραμε την απόφαση στα χέρια μας, ποσοστό αναπηρίας 67 %, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Επίσης αποφάσισαν πως δεν χρήζω βοήθειας παρ όλο που χαρακτηρίζουν την κατάσταση μου δεξιά ημιπληγία, το ότι δεν μπορώ να κάνω ούτε βήμα μόνος μου δεν τους απασχολεί. Επίσης αποφάσισαν πως δεν έχω δικαίωμα στο εξωιδρυματικό επίδομα (η δαπάνη για φυσιοθεραπείες και το 25% συμμετοχή στα φάρμακα για τα συμπτώματα της νόσου δεν τους ενδιαφέρουν). Συμπέρασμα: Οι εν λόγω κύριοι δεν λειτουργούν με ιατρικά κριτήρια, μοιάζουν να εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, το ποιος τους έδωσε την εντολή να περιορίσουν τα ποσοστά αναπηρίας δεν θα το μάθουμε ποτέ ούτε και θα βγει κάποιος να πάρει την ευθύνη, το ερώτημα είναι γιατί αυτός ο περιορισμός δεν γίνεται με διοικητικούς τρόπους από τη μεριά της πολιτείας; Τι χρειάζονται οι γιατροί και η ταλαιπωρία που τραβάμε; Για επιστημονικό άλλοθι; Για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά; Ας το ερμηνεύσει ο κάθε ένας…

Έχω δικαίωμα ένστασης εντός 10 ημερών κατά της απόφασης της πρωτοβάθμιας και να εξεταστώ (πότε;) από δευτεροβάθμια, δεν ξέρω αν θα το κάνω, αν έχω το κουράγιο να υποβληθώ πάλι σ’ αυτή την ταλαιπωρία, το πρόσωπο του τέρατος είναι πιο σκληρό από την αρρώστια,  γνωρίζω πως και άλλοι έχουν υποστεί αυτήν την αναλγησία μακάρι να ήμουν μόνο εγώ, αφιερώνω αυτές τις γραμμές σε όλους αυτούς και ενώνω τη φωνή μου με τη δική τους.

Γ.Σ.
Θεσσαλονίκη 7-3-2014

• Ελλάδα

Ψυχική υγεία

Ψυχική Υγεία: Η επικινδυνότητα αναπαραγωγής της Επικινδυνότητας

του Κώστα Μπαϊρακτάρη

Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, είμαστε μάρτυρες μιας περιόδου βίαιης ανακατανομής του πλούτου —μίας καπιταλιστικής κρίσης. Η κρίση αυτή προσλαμβάνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, στην οποία συναντάμε τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και διεφθαρμένη μορφή του. Μία χώρα που διαχρονικά κυβερνάται από το πιο παρασιτικό, το πιο απάνθρωπο —άρα και πιο παθολογικό— κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που τη μετέτρεψε σε οικονομικό προτεκτοράτο των τραπεζιτών ,του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των δυνάμεων εκείνων που ηγεμονεύουν μονοπωλιακά  ως σύγχρονοι αποικιοκράτες στην  Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αναφερόμαστε σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα το οποίο για να μπορέσει να διατηρήσει και να αναπαράγει την εξουσία του ακυρώνει τους ίδιους τους αστικοδημοκρατικούς του θεσμούς ξευτιλίζοντας το ίδιο το αστικό κοινοβούλιο, τρομοκρατεί τον πληθυσμό και ενεργοποιεί τα πιο κτηνώδη ένστικτα για εξουσία, απαξιώνει τον άνθρωπο και αναδεικνύει την απανθρωπιά ως βασικό συστατικό της υπόστασής του. Χρησιμοποιεί μέσα οικονομικού εκμαυλισμού του λαού και προάγει συστηματικά τον ατομικισμό με στόχο την ανάδειξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και πελάτη. Προάγει τον ανταγωνισμό, την ξενοφοβίακαι την αλληλοεξόντωση, δηλαδή την πιο ακραία μορφή της αλλοτρίωσης. Διεισδύει και διαχέει τον έλεγχό του στο κοινωνικό σώμα, ενισχύει την κρατική βία και καταστολή έχοντας στην υπηρεσία του διαπλεκόμενες επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης που μετατρέπουν τη βαρβαρότητα σε «είδηση» και τους αναγνώστες/τηλεθεατές σε θεατές της ίδιας της εξαθλίωσής τους, ανταποκρινόμενες, με αυτόν τον τρόπο, στο συστημικό τους ρόλο ως εργαλεία μνημονιακής χειραγώγησης αλλά και χύτρες κοινωνικής εκτόνωσης. Τα καθημερινά πλήγματα που δέχονται οι εργαζόμενοι σε μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα αποτυπώνονται με τον πιο επώδυνο τρόπο στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Πολιτικής.

Σε αυτό το πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον εντάσσεται και η επιβαλλόμενη από του τοκογλύφους μνημονιακή υποχρέωση των κυβερνώντων για μείωση του αριθμού των δημοσιών υπαλλήλων και επιτάχυνση του «εκσυγχρονισμού» και της «μεταρρύθμισης» της ψυχικής υγείας μέσω της με δημοσιονομικά κριτήρια κατάργησης των ψυχιατρείων. Η άκριτη και ξαφνική, σε στενά μνημονιακά χρονοδιαγράμματα, διακομιδή ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία σε «ψυχοκοινωνικές μονάδες» του ιδιωτικού και του κρατικοδίαιτου μη-κυβερνητικού/ μη- κερδοσκοπικού τομέα, όπως αυτή περιγράφεται και στο έκτρωμα του αναθεωρημένου προγράμματος «Ψυχαργώς» δεν προκύπτει από την ιστορική ανάγκη αναθεώρησης του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος και την εφαρμογή εναλλακτικών μορφών υποστήριξης των συνανθρώπων μας αλλά από την δημοσιονομική ανάγκη για συρρίκνωση του δημόσιου αγαθού της υγείας και στον τομέα της ψυχικής υγείας. Παράλληλα αναδεικνύεται και ένα«εκσυγχρονιστικό» και δήθεν αποϊδεολογικοποιημένο νέο-ψυχιατρικό κατεστημένο (ως πλυντήριο της κλασσικής ψυχιατρικής) που στηρίζει «επιστημονικά» τα ανομήματα των εντολοδόχων της Τροϊκα και αδίστακτων πολιτικών τους.

Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε ότι οι όψιμες αντιδράσεις πολλών εργαζομένων στον τομέα της ψυχικής υγείας ενάντια στις μετακινήσεις, τις απολύσεις και τον νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό δεν ακυρώνουν το βάρος της μέχρι τώρα αδιαφορίας στον εγκλεισμό και την εξαθλίωση πολλών επαγγελματιών απέναντι σε αυτούς που τώρα επικαλούνται ότι προστατεύουν, δηλαδή τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία. Δεν ακυρώνουν το βάρος της παραγωγής και αναπαραγωγής στο κοινωνικό σώμα κοινωνικά επικίνδυνωνεννοιών όπως αυτή της επικινδυνότητας και της κατασκευής της ανάγκης επιτήρησης και ελέγχου των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία που προκύπτουν από αυτές.

Χαρακτηριστικά είναι τα επιχειρήματα που εμπεριέχονται στo εξώδικο που κατέθεσαν πρόσφατα εργαζόμενοι του ΨΝΘ με αφορμή την βίαιη μετεγκατάσταση των εγκλείστων στα πλαίσια εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων:

«…Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι οι επιλεγέντες χώροι είναι ακατάλληλοι, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που προβλέπονται για την εγκατάσταση και λειτουργία ψυχιατρικών κλινικών και εγκυμονούν κινδύνους για τους ψυχικά ασθενείς, τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες των νοσοκομείων..”

Η λογική αυτή και οι πρακτικές που προκύπτουν από αυτήν είναι και οι παράγοντες που συνοδεύουν ιστορικά την διεργασία δημιουργίας των ψυχιατρικών ασύλων και του ιδρυματικού εγκλεισμού

Αν δεν συνδεθούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων με την ανάγκη υποστήριξης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, αν οι εργαζόμενοι δεν ακυρώνουν καθημερινά στην πράξη την ψυχιατρική βαρβαρότητα, αν δεν καταγγείλουν και αν δεν αγωνιστούν από κοινού με τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία για την αποκατάσταση αυτών των δικαιωμάτων δικαίως θα κατηγορηθούν για συντεχνιακά κίνητρα και έλλειμμα αλληλεγγύης σε έναν κοινό αγώνα

«Ενδυνάμωση…»

«Σήμερα έλαβα από το Κ. Ψ. Υ. Χανίων μια πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος εκπαιδευομένων του έργου «Ενδυνάμωση της συλλογικής έκφρασης και συνηγορίας των ατόμων με ψυχική αναπηρία», που διοργανώνει η Ε.Σ.Α. μεΑ (Ν.Π.Ι.Δ.). Έγγραφο με ημερομηνία «Αθήνα 9.01.2014» και «Αριθμό πρωτοκόλου 38» το οποίο μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: (www.esaea.gr/index.php?module=announce&ANN_id=4584&ANN_user_op=view&ns_news=1&MMN_position=20:20 ).
Άν και διαφωνώ σθεναρά με τον όρο «ψυχική αναπηρία», αλλά προτιμώ τον όρο «διαφορετικότητα»! καθότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανάπηρο, δηλαδή ανίκανο να σκεφτεί, αλλά διαφορετικό, το αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω.

Το Ελληνικό κράτος «εθνικοί πόροι» με συνχρηματοδότηση απο το Ε. Κ. Τ. (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) θέλουν να μας ενημερώσουν για τα δικαιώματα μας («Ενότητες: 1. Ψυχική αναπηρία και δικαιώματα»), και κατόπιν να μας βάλουν να τα διεκδικήσουμε («Ενότητες: 2. Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων»).
Δηλαδή το κράτος, μας θέλει, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας -αφού βέβαια μας τα μάθει- από το ίδιο το κράτος! Παράδοξο;

Καλή «μάσα» λοιπόν! Εγώ δεν πρόκειται να συμπράξω σε αυτή την απάτη, ούτε σκοπεύω να αφήσω να με χρησιμοποιήσουν σαν όχημα για να φάνε πάλι το παραδάκι ή να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους οι επαγγελματίες επιτήδιοι!

«Τρελός» είμαι κύριοι, όχι ηλίθιος!!!

Είς μνήμην Γιώργου Γιαννουλόπουλου!

Μετα βδελυγμίας,
Μιχάλης Δερμιτζάκης»

 

Επιβαρυμένα φορτία

Επιβαρυμένα φορτία

Μάθαμε ότι γίνονται μεθοδεύσεις για να συμπεριληφθούν τα άτομα με ψυχική εμπειρία στην ομπρέλα των αναπήρων. Συγκεκριμένα οι πρόεδροι της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣαμΕΑ) και του ΕDF (European Disability Forum) ήρθαν σε επικοινωνία στο Ξενοδοχείο «Κάραβελ» όπου ειπώθηκε από τον ίδιο ότι ταξίδεψαν παντού για να συμπεριλάβουν τους ψυχασθενείς στις δικαιοδοσίες τους, αποφασίζοντας για εμάς χωρίς εμάς. Ας υπενθυμίσουμε ότι το EDF προάγει προγράμματα ψυχοχειρουργικής σε καρκινοπαθείς ψυχασθενείς και παραπληγικούς με πρόσχημα την επιστημονική πρόοδο και μέσω της εταιρείας Medtronic.

Εμείς λοιπόν οι περιφρονημένοι, οι τραυματισμένοι και άλλοι από τις ομάδες απαντάμε ότι όλα αυτά γίνονται για χάρη της τσέπης τους τώρα που τα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση έρχονται. Τοποθετούμαστε ότι αυτές οι θεωρίες και πρακτικές περιορίζουν τον ελεύθερο λόγο, περιορίζουν την προσωπικότητα και μας επιβαρύνουν στιγματοποιώντας ολοένα και περισσότερο χρεώνοντάς μας ακόμη μια ταμπέλα, αυτή του αναπήρου. Δηλώνουμε ότι δε δεχόμαστε ούτε αυτήν την ταμπέλα και προχωράμε σε λειτουργικές διαστρωματικές συνθέσεις και πεδία ανάπτυξης ουσιαστικού διαλόγου.

Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής

Ομάδα Αυτοβοήθειας Ατόμων με Ψυχική Εμπειρία Χανίων

Εκδήλωση μνήμης

Η Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής διοργανώνει εκδήλωση για να τιμήσουμε τη μνήμη του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, επιζώντα της ψυχιατρικής και αγωνιστή για τα δικαιώματα των πολιτών με ψυχιατρική εμπειρία, την Τετάρτη 10 Απριλίου στις 14:00 στο φιλόξενο χώρο της ταβέρνας ΚΙΒΩΤΟΣ που βρίσκεται εντός του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Θα προβληθεί βίντεο της ομιλίας του με τίτλο «Μας αφορά όλους».

Αφίσα

Θεραπεία μέχρι θανάτου;

Θεραπεία μέχρι Θανάτου

 

Μάθαμε ότι στο Δαφνί – γνωστός χώρος βασανιστηρίων και ηθελημένου πόνου – διαπράχτηκε σεξουαλική κακοποίηση γυναίκας τροφίμου από νοσηλευτή-προστάτη.

Αν οι γυναίκες σήμερα «απολαμβάνουν» τη σεξουαλική τους ελευθερία με το φόβο πάντα μήπως τις ακολουθεί κάποιος όταν γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι τους, αν το 72% των γυναικών κακοποιήθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους από συγγενή, φίλο ή περαστικό τι να πούμε για τον βιασμό τροφίμου ψυχιατρικής κλινικής;

Το όλο θέμα παραλίγο να αποσιωπηθεί, εντός των τειχών. Κι αυτό γιατί κανείς δεν πίστεψε την κοπέλα. Αν μια γυναίκα κοινοποιήσει τον βιασμό της θα θεωρηθεί πουτάνα ή ψεύτρα. Αν μια γυναίκα με ψυχική εμπειρία βιαστεί, κανείς δε θα την πιστέψει, ο βιασμός της θα θεωρηθεί φαντασίωση ή παραλήρημα και θα τιμωρηθεί με καθήλωση ή αλόγιστη χρήση νόμιμων ψυχοτρόπων ουσιών. Ευτυχώς υπήρξαν αδιάψευστα σημάδια και έτσι έγινε ιατροδικαστική εξέταση που ευτυχώς η κοπέλα μπόρεσε και άντεξε. Ο δράστης ομολόγησε την πράξη του, πέρασε αυτόφωρο και τέθηκε σε διαθεσιμότητα.

Αλλά από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Άνδρας πέθανε ακούσια από πυρκαγιά στο κρεβάτι της καθήλωσης στο Ψυχιατρείο της Τρίπολης.

Όταν οι περισσότερες γυναίκες ζουν όλη τους τη ζωή με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, τι να πουν οι γυναίκες που διαγνώστηκαν «ψυχασθενής». Ανασαίνουν ή μήπως και αυτό είναι ένα θαύμα; Το σίγουρο είναι ότι δε μας παίρνουν στα σοβαρά. Απαξίωση ή φόβος; Φόβος να πλησιάσεις το έτερο, όταν μάλιστα αυτό το έτερο έχει διαγνωστεί «ψυχωσική», «καταθλιπτική», «μανιακή», «υπομανιακή» κτλ.

Ας γυρίσουμε στη γυναίκα-τρόφιμο και στον άντρα που πέθανε από πυρκαγιά. Ο εφιάλτης συνεχίζεται για την μεν, το τραγικό τέλος ήρθε για τον δε. Παραδείγματα μέσα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει ταινία splatter.

Μήπως ο κύριος νοσηλευτής πήρε το ρόλο του πολύ «προσωπικά»; Μήπως θεώρησε ότι μια «κοντινότερη» επαφή με την γυναίκα καλύπτει πλήρως το ρόλο του νοσηλευτή-προστάτη-θεραπευτή; Και έτσι θα έβρισκε η τρόφιμος την υγεία της;

Ή μήπως ήταν σίγουρος ότι η κοπέλα τελείως ευάλωτη λόγω της κατάστασής της ήταν ολόκληρη απροστάτευτη στις ορέξεις του;

Ή μήπως ήταν σίγουρος ότι την επόμενη μέρα θα την έβγαζε καθαρή λέγοντας ότι αυτή είναι η αρρώστια της; Ότι νομίζει ότι την βιάζουν δηλαδή; Και φυσικά ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ή μήπως οι κ.κ. ψυχίατροι και νοσηλευτές είναι σίγουροι ότι η ωμή και απροκάλυπτη βία της καθήλωσης είναι μια πολύ ωραία θεραπεία και την χρησιμοποιούν με τέτοια συχνότητα και μέχρι θανάτου;

Τώρα η ταινία splatter έχει μεσαιωνικό εσάνς.

Όλα αυτά τα θεωρούμε μέρος ενός μεγαλύτερου και ακόμα μεγαλύτερου εγκλήματος που τελείται εις βάρος των ζωών μας στο όνομα της «υγείας»

Αν οι προστάτες μας μας θεραπεύουν μέχρι θανάτου και εξευτελισμού, τότε ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες μας;

 

Ομάδα Αυτοβοήθειας Ατόμων με Ψυχική Εμπειρία Χανίων

Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής

 

 

 

Με αφορμή 2 θανάτους

 

Ο βίαιος θάνατος του συνανθρώπου μας στην Τρίπολη αναδεικνύει με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο ξανά την βία της Ψυχιατρικής. Ο 34χρονος ήταν ασθενής και βρέθηκε απανθρακωμένος και δεμένος πάνω στο κρεβάτι του.  Η δεύτερη απώλεια  είναι του  Γιώργου Γιαννουλόπουλου, που έφυγε χτυπημένος από έναν επιθετικό καρκίνο Ο Γιώργος  ήταν ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής (πρώην) χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής και εργαζόμενος στην εργασιακή δομή «Το Καφενείο μας» στο Ψ.Ν.Α.-Δαφνί, όπως συνήθιζε να αυτοσυστήνεται.

Ένας υπέροχος άνθρωπος , ακούραστος αγωνιστής ενάντια στην ψυχιατρική βία , υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία που οραματίζονταν μια άλλη πιο δίκαιη κοινωνία ,χωρίς εγκλεισμούς και αποκλεισμούς. Επιβίωσε της μακρόχρονης και βασανιστικής εμπειρίας του ψυχιατρικού εγκλεισμού και την μετέτρεψε σε δύναμη αγώνα κατά του εγκλεισμού, της ψυχιατρικής βίας και της χημικής καθήλωσης με ψυχοφάρμακα. 

Πρωταγωνίστησε σε όλους τους αγώνες για αδιαμεσολάβητη αυτοοργάνωση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία στην Ελλάδα. Συμμετείχε σε εκδηλώσεις, δράσεις και σε ημερίδες, σε εθνικά και ευρωπαϊκά συνέδρια όπως επίσης και στην διδασκαλία του μαθήματος Κοινωνικός Αποκλεισμός στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ αντιπαραθέτοντας και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τον Λόγο τον ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία απέναντι στον Λόγο της Ψυχιατρικής και των Ψυχιάτρων-Ψυχολόγων.

Αν μας επέτρεπε ο Γιαννουλόπουλος να συνοψίσουμε την σκέψη και τις απόψεις του θα μπορούσαμε να πούμε:

1.Η διάκριση του Λογικού από το Παράλογο είναι μία συστημική διάκριση που υπηρετεί διαχρονικά την επιβίωση και αναπαραγωγή του κυρίαρχου πολιτικο-κοινωνικού συστήματος και επιστημονικού παραδείγματος
2. Η άσκηση της ψυχιατρικής βίας σε όλες τις μορφές της (ψυχολογικές-κοινωνικές, φυσικές-χημικές) αποτελεί το εργαλείο εφαρμογής αυτής της διάκρισης και της διασφάλισης της ισορροπίας του συστήματος. Η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία αποτελεί την βασική απάντηση σε αυτή την βία
3. Επιτυγχάνοντας ο ίδιος με μεγάλες προσπάθειες την αυτόνομη διαβίωση υποστήριζε ότι η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα εξελίχθηκε σε μία διαδικασία χωροταξικής μετεγκατάστασης στην κοινότητα της ιδρυματικής ψυχιατρικής και μεταχείρισης από τα άσυλα στα λεγόμενα οικοτροφεία. Θεωρούσε ότι αυτά αποτελούν και χώρο αναπαραγωγής του κοινωνικού και ψυχιατρικού ελέγχου των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία παρεμποδίζοντας την αυτονομία και τον αυτοπροσδιορισμό τους
4. Η κατασπατάληση και η ανέλεγκτη διαχείριση των κοινοτικών πόρων του προγράμματος «Ψυχαργώς» εξυπηρετεί την διαπλεκόμενη ιδιωτικοποίηση στον τομέα της ψυχικής υγείας με την ανάδειξη των κρατικοδίαιτων μη- κυβερνητικών επιχειρήσεων σε βασικό όχημα αυτής της ιδιόρρυθμης ,δηλαδή με δημόσιους πόρους, αποσάθρωσης της δημόσιας υγείας

5.Ενώ έμπρακτα συμμετείχε σε πρωτοβουλίες από κοινού με άλλες κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες δεν αποδέχεται τον όρο του αναπήρου για τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, χωρίς να τον αμφισβητεί για τους πολίτες με αναπηρία, διότι πιστεύει ότι η αποδοχή αυτή θα σήμαινε ότι αποδέχονται de facto και de jura το ακαταλόγιστο. Η αξιοπρέπειά του δεν του επέτρεπε να παραιτηθεί από το δικαίωμα να σκέφτεται ελεύθερα, δηλαδή να είναι άνθρωπος.

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας εκθέσει τα επιχειρήματά του για την ψυχιατρική βία:

“….Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης «αντιφρονούντων» και σαν τέτοιο παραμένει. Κάθε κράτος ή συνασπισμός έχει άλλα κριτήρια για να χαρακτηρίσει κάποιον τρελό. Σήμερα τα κριτήρια βασίζονται στα κριτήρια της Αμερικανικής κατάταξης των ψυχικών ασθενειών….Δηλαδή ότι πει πλέον το μεγάλο αφεντικό. Όταν αναφέρω ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης αντιφρονούντων δεν εννοώ αυτό που πιστεύουν πολλοί ότι είναι απλώς η συνέχεια της ιεράς εξέτασης του μεσαίωνα.
.. Η ψυχιατρική πήρε το χαρακτήρα σώματος δίωξης μετά την οριοθέτηση από το σύστημα της καρτεσιανής λογικής. Βαθμηδόν όποιος δεν σκεφτόταν με έναν ορισμένο τρόπο, δεν αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα, από τη γωνία που επέτρεπε η εξουσία, βαφτιζόταν άρρωστος, τρελός, μη κανονικός, επικίνδυνος. Η εξουσία χρησιμοποίησε ιατρικούς όρους και ονόμασε γιατρούς του εγκληματίες μισθοφόρους της γιατί τότε οι γιατροί ήταν σε πολύ υψηλή εκτίμηση από όλο τον πληθυσμό ιδιαίτερα τα χαμηλά στρώματα, για τα οποία η άποψη του γιατρού ήταν θέσφατο. Και η ζωή ήταν πολύ πολύ φτηνή εκείνα τα χρόνια.

Αν η εξουσία είχε περισσότερο θράσος θα έβγαζε τρελό και τον Καντ από τους κύριους αμφισβητίες της καρτεσιανής λογικής. Και κάτι για όσες κυρίες και όσους κυρίους συναδέλφους μου επιζητούν να ενσωματωθούν σε μυήσεις και συλλόγους σωματικά αναπήρων, πρώτον να αποδεχτούν σε μόνιμη βάση να τους ονομάζουν ανάπηρους και όχι όποτε θέλουν αυτοί για δικούς τους λόγους. 

Δεύτερον αφού πηγαίνουν να ενσωματωθούν σε αυτούς τους συλλόγους αποδεχόμενοι φυσικά ότι είναι ανάπηροι στο μυαλό, στη σκέψη, στην κρίση πως απαιτούν ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση, με τους μη ανάπηρους στο μυαλό αφού για να αξιοποιήσουν όλα αυτά που απαιτούν χρειάζεται ορθή κρίση, την οποία αφού ενσωματώνονται σε κινήματα αναπήρων ως ανάπηροι στο μυαλό αποδέχονται ότι δεν την έχουν. 

Δεν ξέρω αν κάπου εδώ μπερδευτήκατε αλλά είμαι βέβαιος ότι με λίγη προσπάθεια θα καταλάβετε τι εννοώ. Πιστεύω ότι εκείνοι που σπρώχνουν τους χαρακτηριζόμενους ψυχασθενείς να ενταχθούν σε κινήσεις αναπήρων το κάνουν για να στερήσουν τη σοβαρότητα και αντικειμενικότητα του λόγου τους, γιατί  ποιος δίνει σημασία στο τι λέει, τι ισχυρίζεται ή τι απαιτεί κάποιος που έχει αποδεχτεί ότι είναι ανάπηρος στο μυαλό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα λόγια του τα θεωρούν φλυαρίες. Άρα θα θεωρείτε αυτονόητο ότι θα μιλάει για λογαριασμό του κάποιος άλλος. Εκεί είναι και το μεγάλο θέμα: αυτός ο κάποιος άλλος, αυτοί οι κάποιοι άλλοι. 

Σήμερα το τονίζω ακόμη μια φορά το να μιλά κάποιος για λογαριασμό μας λες και εμείς είμαστε ηλίθιοι μας προσβάλει όλους. Εκτός βέβαια τους φρενοβλαβείς. Εμείς οι άλλοι έχουμε μια έντονη απέχθεια σε κάθε είδους λόμπυ, μεσάζοντες, νταβατζίδες, ψυχοπατέρες από το εργατοπατέρες και σε κάθε είδους επαφή ή συνεννόηση όταν δεν γίνεται κάτω από το φως του ήλιου. Η λέξη λόμπυ και τα συναφή σημαίνουν για εμάς πρακτικές με τις οποίες δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση…..” ( απόσπασμα από την εισήγηση «Mας αφορά Όλους» στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο των Επιζώντων της Ψυχιατρικής που έγινε τον Σεπτέμβρη του 2010 με την υποστήριξη του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ)
Αγαπητός σαν άνθρωπος ,ευχάριστος και προσιτός εξέπεμπε και με την φυσική του παρουσία την αλήθεια της εμπειρίας του και των διδαγμάτων αντίστασης στον κοινωνικό αποκλεισμό..

Δύο αγαπημένοι του φίλοι και συναγωνιστές η Ντία Κουτσογιάννη και ο Γιάννης Καρτεράκης, μέλη της Πανελλήνιας Επιτροπής και της ομάδας Αυτοβοήθειας Χανίων τον αποχαιρετούν με τα παρακάτω λόγια :

«Ο Γιώργος είχε την αξιοπρέπεια του αγωνιστή που αγαπούσε αυτή τη μάχη, παρ’ όλες τις αντιξοότητες αληθινός, δεν ασκούσε απλά μια κριτική ενάντια στη βαρβαρότητα και τη βαναυσότητα της μεταχείρισης των ψυχιάτρων και της κάθε τέτοιας πρακτικής και ιδεολογίας, αλλά ήταν ο ίδιος μια μαρτυρία. Ο δυναμισμός του μέσα σε αυτό το τοπίο φρίκης και μέσα στην άθλια καθημερινότητά μας είναι μια αχτίδα που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σπάσει αυτό το κατεστημένο. Πάντα δίπλα μας, στυλοβάτης των μη κατευθυνόμενων συναντήσεών μας, μας άφησε το θάρρος του για παρακαταθήκη. Η εθελοντική του εργασία, η επιμονή του να καταγγέλλει το αίσχος, καθώς και η εμπειρία του μέσα από τη συνεχή και ενεργό παρουσία του στις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων που διαρκώς στερούμαστε, αποτελούν φάρο ελπίδας, βαθιάς ανθρωπιάς και ελευθερίας, που φωτίζει όλους μας. Αντίο φίλε. Καλό ταξίδι.»

Σχετικά Άρθρα: 

Αυτοκτονεί σήμερα η Κύπρος, του Γιώργου Δελαστίκ

Νεοφιλελευθερισμός, Αριστερά και μεταρρυθμίσεις, του Δημήτρη Χριστόπουλου

Γερμανικά παραμύθια, ανυποψίαστες παρθένες και τοξικά μαντζούνια….Του Σπύρου Μ. Αλεξίου

• Έγραψαν Είπαν

 

• Κώστας Μπαϊρακτάρης

 

Γιαννουλόπουλος – Επιλεκτική μνήμη.

Έφυγε ο Γιώργος ΓιαννουλόπουλοςFriday, 08 February 2013 22:32H φωτογραφία είναι από την εκδήλωση αναγόρευσης του Peter Lehman σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ. Ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος πρώτος από αριστερά μαζί με τον  Peter Lehman Πριν δυο μέρες έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, ένας πραγματικός και ακούραστος αγωνιστής για τα δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων, μέλος της «Επιτροπής των χρηστών, πρώην χρηστών και επιζώντων της Ψυχιατρικής», της «Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» και πάντα παρών σε κάθε προσπάθεια και πρωτοβουλία για την συνειδητοποίηση και την οργάνωση των χρηστών της ψυχικής υγείας σε ένα κίνημα χειραφέτησης – χειραφέτησης από την εξουσία και τον λόγο των ειδικών – και αγώνα ενάντια στην κοινωνική προκατάληψη και τον αποκλεισμό. Έναν αγώνα που τον έδινε τόσο σε προσωπικό επίπεδο (μεταξύ άλλων και με την προσεκτική οργάνωση της επιτυχούς εξόδου του από την χρήση των ψυχοφαρμάκων), όσο και με όλους εμάς, σε κινητοποιήσεις, συναντήσεις, συνέδρια κλπ. Ο Γιώργος διάβαζε και μελετούσε, αλλά και, ταυτόχρονα, αφομοίωνε και μετέδιδε όσο λίγοι. Οι βιβλιοθήκες του μεγάλες και γεμάτες βιβλία. Ο διαλεκτικός, μεστός και διεισδυτικός του λόγος ήταν πάντα κινητήρια δύναμη για σκέψη και για τους κοινούς μας αγώνες. Θα μας λείψει όσο λίγοι μας έχουν πραγματικά λείψει. Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο, 9/2/2013, στις 1130 πμ, στο Γ΄ Νεκροταφείο, στη Νίκαια. Ας ξαναθυμηθούμε το κείμενο μιας ομιλίας του, μιας από τις πολλές, που δείχνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο, ποιος πραγματικά ήταν. Μας αφορά όλους! – Γιαννουλόπουλος Γιώργος